انیمیشن تلما اسب تک شاخ محصول 2024 از نتفلیکس می باشد. تولید کننده های این انیمیشن چندان شناخته شده نیستند. با این حال این انیمیشن توانسته از نظر کیفی و داستانی، نظرات مثبتی دریافت کند. نتفلیکس انیمیشن های با کیفیت و خوش ساختی طی این چند سال تولید کرده. با فرصتی که برای ایده های جدید و جوانان توسط نتفلیکس فراهم شده، این آثار درجه یک تولید شده اند. برای مثال انیمیشن کلاوس یکی از انیمیشن هایی است که در عصر انیمیشن های سه بعدی به صورت دستی و دو بعدی طراحی و ساخته شد و نظرات همه را جلب کرد. این خودش یک ایده ناب محسوب می شود. انیمیشن تلما اسب تک شاخ نیز برخلاف انیمیشن های موزیکال دیگر عمل می کند و به انتقاد صنعت موسیقی می پردازد که ایده ای جدید و متفاوت در هالیوود محسوب می شود. در ادامه با نقد این انیمیشن همراه ما باشید.
ظاهر از استعداد مهم تر است
اولین مسئله ای که در انیمیشن با آن مواجه می شویم، بی توجهی داوران مسابقه استعدادیابی به تلما بخاطر ظاهر اوست. آنها حتی به ترانه اش گوش نمی دهند. فاش می شود که در صنعت موسیقی، ظاهر اولویت اول را دارد. خواننده باید در ابتدا ظاهر جذاب داشته باشد تا مناسب استیج باشد. این افشاگری مهمی از زبان یک انیمیشن غربی است. چیزی به اسم فرصت برابر وجود ندارد و اولویت اول با اندام زیبا، چهره زیبا و زرق و برق است.
اسب هایی که در ابتدای انیمیشن تلما را مسخره می کنند و مورد توجه داوران هم قرار می گیرند، ظاهری همانند زنانی دارند که لب و گونه تزریقی دارند. این اسب ها از نظر اخلاقی و رفتاری واقعا بی فرهنگ هستند اما در مسابقه نظر داوران را جلب می کنند، صرفا بخاطر ظاهر. انیمیشن اینگونه نشان می دهد که چه نوع ظاهری مورد پسند صنعت مد و موسیقی غرب است. بدنی لاغر و تراش خورده، چهره عملی به همراه رقص های جنسی(از رقص اسب ها و رقاص های مردی که لباس آبی دارند، چیزی جز رقص جنسی مخابره نمی شود). از نظر اخلاقی هم معمولا خواننده ها و رقاصه هایی که ما در این انیمیشن می بینیم، اصلا و ابدا دارای اخلاقیات صحیح و مورد پسندی نیستند. این نشان می دهد که صنعت موسیقی، صنعت خواننده ها و رقاصه های پر فیس و افاده است.
رنگی و اکلیلی شدن تلما و تبدیل شدنش به یک تک شاخ تقلبی، می تواند نمادی از عمل جراحی و رژیم های سنگین خواننده ها برای رسیدن به اندام و ظاهر مطلوب باشد که فرصت دیده شدن را در اختیار آنها می گذارد. البته که طبق گفته مدیر برنامه تلما، این عمل های زیبایی پایانی ندارد و روزانه باید تغییرات زیبایی روی او انجام شود. وی می گوید روزی یکبار یا حتی روزی دوبار باید تغییر کند و ظاهرش را خاص کند.
همین مسئله را در صنعت موسیقی شاهد هستیم. هنگامی که برخی خواننده ها مخصوصا خواننده های کره ای، زبان اعتراف می گشایند و از تمارین و رژیم های طاقت فرسای اجباری خود افشاگری می کنند. زیبا بودن و ایده آل بودن اولیت اول است، نه استعداد در خوانندگی و صدای خوب.
هوسِ شهرت هایِ زودگذرِ اجباری
تلما دوست دارد دیده شود و در مراسم خاصی کنسرت اجرا کند. هنگامی که ظاهر تلما عوض می شود، در ابتدا بخاطر اصرار مخاطبینش و دلسوزی برای یک دختر کوچولو می گوید که یک تک شاخ است. او صرفا برای شنیده شدن آهنگش می خواهد این ظاهر را حفظ کند. اما در ادامه بخاطر دسیسه مدیر برنامه هایش و تجربه توجهی باورنکردنی، خودش هم بدش نمی آید تا با خواندن موسیقی های مزخرف و صرفا با تکیه بر ظاهرش، مخاطبین را جذب خودش کند.
تلما نشان می دهد که کشته مرده شهرت نیست. اما تحریک های مدیر برنامه او باعث می شود تا به این شهرت اجباری تن دهد. دستبندی که در ابتدای دیدار مدیر برنامه به سم تلما زده می شود نماد همین شهرت اجباری است. خواننده ها مشهور می شوند تا مدیر برنامه ها و عوامل پشت صحنه در آسایش زندگی کنند و پول پارو کنند. این دستبند به خوبی نشان می دهد که خواننده ها برده و اسیر این صنعت می شوند و غلام حلقه به گوش دستان پشت پرده هستند.
به این قضیه بارها در صنعت موسیقی اعتراف شده است. از خواننده های کی‌پاپ گرفته تا خواننده هایی همچون مدونا، که هم در ظاهر هم در رفتار و هم در ترانه هایی که می خوانند چیزی جز شیطان گرایی نمی بینیم، همگی به برده داری در صنعت موسیقی و زیبایی اشاره کرده اند(منبع).
حال جالب است که مدیر برنامه ها و عوامل تولید هیچ ارزشی برای خواننده ها قائل نیستند. آنها فقط تا زمانی که مشهور بمانند و پولساز باشند اهمیت دارند و پس از آن به راحتی دور انداخته می شوند. همانگونه که مدیر برنامه می گوید:” یک ابرستاره باید نابود شود تا بعدی متولد شود”. این هم دلیل دیگری است تا خواننده ها را قربانی و برده این سیتسم بدانیم.
تلما ابتدا می خواهد صدایش را به همه برساند، اما در ادامه این اندام تلماست که به نمایش همگان گذاشته می شود.
خواننده ها مجبور هستند روابط اجباری داشته باشند(برای تلما به صورت اجباری یک پارتنر انتخاب می شود تا زوج هنری اش باشد)، دائما در حال آرایش کردن و انجام عمل های زیبایی باشند، ترانه های مزخرف بخوانند و دروغ بگویند. همه اینها با هماهنگی تیم پشت صحنه انجام می شود تا علاوه بر فروش ترانه ها و موزیک ویدئوها، محصولات جانبی هم به فروش برسد و پول بیشتری به جیب سرمایه داران ریخته شود. این اجبار نوعی بردگی است که باعث می شود تلما مشهور باشد اما خوشحال نباشد و احساس خوشبختی نکند. عدم احساس خوشبختی تلما اثبات می کند که شهرت و ثروت قرار نیست به تنهایی کسی را راضی کند. مسائل مهم تر دیگری هم وجود دارد که اگر رعایت نشوند، حس خوشبختی ارضا نخواهد شد.
روح موسیقی از دست رفته
تلما می خواهد آواز بخواند و بخاطر ترانه خوانی و ترانه سرایی اش مورد توجه قرار بگیرد. در ابتدا ظاهر واقعا برای او مهم نیست چون خودش و تیمش ابدا ظاهر خاصی ندارند. اما هرچه به درجات بالاتری در صنعت موسیقی می رسد و بیشتر رشد می کند، می فهمد که در صنعت موسیقی تنها چیزی که مهم نیست خود موسیقی است. در خوانندگی تنها چیزی که اهمیت ندارد صدای خواننده و محتوای ترانه اش است. تلما اینها را می فهمد و یکی از دلایلی که احساس خوبی ندارد دقیقا همین است. رویای او آواز خواندن بود نه تبدیل شدن به یک مجسمه زیبایی. اما می فهمد که در این صنعت مجسمه های زیبا اهمیت دارند نه خود ماهیت موسیقی.
در انیمیشن تلما اسب تک شاخ، ترانه ها توسط هوش مصنوعی با الگوریتم خاص نوشته می شوند و موضوع ترانه ها واقعا مسخره است(تکه های باقی مانده یا نیمه هضم شده غذا!!!). موزیک ویدئو هم مسخره اس و فقط در حال نمایش یک زندگی لوکس است. محتوا که مزخرف است به کنار، خواننده در میان ترانه، آروغ هم می زند!
ظاهر خواننده های حاضر در مسابقه هم خیلی عجیب و غریب است. اینهمه اعجاب در صنعت موسیقی که هیچکدامشان هم به موسیقی ربطی ندارند باعث شده تا روح موسیقی از دست برود. هنگامی که تلما با ظاهر ساده آواز می خواند و حتی دشمنش را منقلب می کند، می فهمیم که انیمیشن تلما اسب تک شاخ قصد دارد تا مطالبه احیای روح از دست رفته موسیقی را داشته باشد.
همه چیز دروغ است
ظاهر تلما دروغ است. صدای اسبی که زوج هنری تلما می شود، دروغ است. شاخ نهنگ تک شاخ داخل انیمیشن، بدلی است. دندان های مدیر برنامه ها، مصنوعی است. صدای برخی خواننده ها اتوتیون(صدای مصنوعی که با افکت های خاص در دستگاه های موسیقیایی و کامپیوتری ایجاد می شود) است و ترانه ها را هوش مصنوعی می نویسد و مصنوعی هستند. چندتا دروغ دیگر در این انیمیشن باید فاش شود؟ تلما اسب تک شاخ انبوهی دروغ را کف انیمیشن می ریزد تا از صنعت موسیقی انتقاد کند و همه اش را دروغ و نیرنگ معرفی کند.
اما نکته خیلی جالبی وجود دارد. فاش شدن دروغین بودن ظاهر تلما، یک خیانت به مخاطبین تلقی می شود. اما جالب است که خود مخاطبین اصرار داشتند تا دروغ بشنوند. نوازنده نابینا در آخر انیمیشن می گوید که بوی رنگ تلما خیلی تو ذوق می‌زده. اما مردم اصلا به این قضیه توجه نکردند و خیلی راحت تک شاخ بودن تلما را باور کردند. البته در اصل چیزی را باور نکردند، چون تلما ادعا نکرد که تک شاخ است، مردم خودشان او را تک شاخ خطاب کردند و وقتی از تلما پرسیدند که یک تک شاخ است یا نه، جوری قیافه گرفتند که فقط منتظر شنیدن جواب مثبت بودند نه حقیقت. پس مردم خودشان دوست دارند تا دروغ بشنوند و بعدا بخاطر افشای همین دروغ ها از خواننده هایی که مشهور شده اند، بهشان احساس بدی دست می دهد و حس می کنند که بهشان خیانت شده.
مردم هم مقصراند
علاوه بر دستان پشت پرده صنعت موسیقی، مردم هم در این برده داری و دروغگویی های بزرگ مقصر هستند. چون عقل مردم به چشمشان هست و باعث شده اند تا اولویت اول ظاهر باشد نه استعداد. خود مردم اصرار دارند تا دروغ هایی مثل تک شاخ بودن تلما را باور کنند. وگرنه اینکه تلما تک شاخ نیست به راحتی قابل تشخیص است.
از طرفی سلبریتی پرستی در مردم موج می زند. مردم در ابتدا به سرعت ویدئوهای تلما را بازنشر می دهند. با شهرت ناگهانی تلما طرفداری آنها از تلما افراطی تر می شود به نحوی که یک نفر پسر خوانده تلما می شود و برخی از تلما شدیدا تقلید می کنند(مثل تلما شاخ می گذارند و خالکوبی یا گریم هایی انجام می دهند که شبیه اسب تک شاخ بشوند، حتی مثل اسب چهار دست و پا می شوند و می دوند). این روحیه سلبریتی پرستی با مصرف گرایی مردم ترکیب شده و باعث شده تا مدیر برنامه از این روحیه سوءاستفاده کند. مردم برای خرید عطر تلما که اتفاقا بوی گندی هم می دهد هجوم می برند و بدون توجه به محتوای موزیک ویدئوها آنها را جارو می کنند.
شاهد هستیم که کالاهایی صرفا برای مصرف کوتاه مدت وارد بازار می شوند تا طرفداران تلما بخاطر اینکه تلما مبلغ و برند این کالاها است آنها را خریداری کنند و سرمایه داران پول پارو کنند. تنوع طلبی مردم و درخواست آنها برای ظهور ستاره های فراوان جدید و تولید محتوای زیاد مجازی و رسانه ای دلیل دیگری است که یک سلبریتی ناگهانی ظهور می کند و ناگهانی هم از دور خارج می شود. این تنوع طلبی را در مصرف کالاهای غیر ضروری هم می شود دید. درست است که افراد پشت پرده صنعت موسیقی مقصراند، اما مردم هم کم تقصیر ندارند. سلبریتی پرستی، مصرف گرایی، وابستگی به فضای مجازی، تنوع طلبی، زودباوری و… روحیاتی در مردم هستند که باعث می شود، الاغ های خوبی برای سواری دادن مدیر برنامه های قالتاق باشند.
پاچه خواران اعظم
مدیر برنامه های هرکدام از ستاره ها، هنگامی که ستاره شان در اوج باشد یا شانس برگشتن به اوج را داشته باشد، چنان ستاره ها را مدح می کنند که انگار نوکر حلقه به گوششان هستند(حتی در جایی آن ها را با شمایل الهه های باستانی یونان نقاشی می کنند!). سطح پاچه خواری کردنشان واقعا فراتر از حد تصور ماست. جالب است که با سقوط یک ستاره، همین کسانی که تا چند لحظه پیش در حال ستایش این ستاره بودند، او را ترک می کنند و حتی با سخنانشان تخریبش هم می کنند. همان ماجرای روباهی که از زاغی تعریف و تمجید می کرد تا زاغ دهان باز کند و روباه قالب پنیرش را بدزدد. یا نمونه بارز ضرب المثل مگسان گرد شیرینی.
جایزه های آشغال
مسابقه ای که برگزار می شود و فرش قرمزی که پهن می شود، حقیقتا جز سیرک چیز دیگری نیست(حتی حیوان و دلقک های خواننده هم دارد). واقعا به این ها نمی شود گفت هنر. یک مشت خواننده با لباس های شدیدا عجیب و غریب وارد می شوند و توسط مشتی طرفدار تشنه به سلبریتی تشویق می شوند. اداهای عجیب در می آورند و در مسابقه ای که منطق نمره دهی و رده بندی اش اصلا مشخص نیست شرکت می کنند تا جایزه ببرند. آیا این جایزه چیزی جز یک تکه آشغال است؟ جالب است که برندگان جایزه دو خواننده هستند که از قسمت سر به همدیگر زنجیر شده اند. خود این دونفر نیز با این قضیه مشکل دارند و اصلا راحت نیستند(در یک صحنه می خواهند از هم فاصله بگیرند اما نمی توانند). این نمونه دیگری است که خواننده ها را برده صنعت موسیقی بدانیم. چراکه برای شهرت و جایزه بردن مجبور به کاری شده اند که اصلا با آن راحت نیستند.
قبل از مراسم، زوج هنری تلما به او می گوید که هیچ فکرش را نمی کرده که به اینجا برسد. تلما هم همین نظر را دارد و چنین شهرت ناگهانی برایش غیر قابل باور است. به همین دلیل این دو تصمیم می گیرند که چون راه بازگشتی وجود ندارد پس با همین موج همراه شوند. مسئله ای که انیمیشن آن را قبول نمی کند و در ادامه ماجرا را جوری به پیش می برد که تلما در نهایت در مقابل این موج می ایستد و با آن مقابله می کند. شهرت های ناگهانی باعث سقوط های ناگهانی هم می شوند.
متفاوت ترین “خودت باش”
مفهوم “خودت باش” یا “من همینی ام که هستم” در آثار کودک و نوجوان بسیار تکرار می شود و عملا یک خیانت در حق آنها می باشد. دلیلش را قبلا در نقد و بررسی سریال ونزدی مفصلا بیان کردیم(اینجا). مقوله تکراری که از نظر روانشناسی و اخلاق در آثار زیادی مطرح می شود عدم میل به تغییر است. شخصیت ها می دانند که عیب هایی دارند اما ذره ای میل به تغییر و برطرف کردن عیب هایشان ندارند و می گویند همینیه که هست. من همینم. شخص تکلیفی بر اصلاح ندارد و طرف مقابل ایت که باید با این عیب ها بسازد. یعنی ما یک نفر را داریم که این عیب ها را دارد. برای معاشرت و زندگی با او کسی باید داوطلب شود که بتواند با عیب ها کنار بیاید نه اینکه خود شخص اقدامی برای رفع عیب هایش کند. یعنی به صورت پیشفرض یکسری اخلاقیات و رفتار ها وجود دارد و در چهارچوب محدود همان ها باید رفتار کنیم و حتی نواقصمان را هم در همین چهارچوب رشد دهیم. نه از اصلاح خبری هست نه از کسب اخلاقیات و عادات خوب جدید.
این بن مایه بسیاری از آثار نوجوان در چند سال اخیر شده. دوره بلوغ و نوجوانی دوره تغییر، شکوفایی و مرز ورود به دنیای بزرگسالی می باشد. نوجوان ها به صورت کاملا عادی در این دوره انواع اخلاقیات، عادت ها و رفتار ها را تجربه می کنند و بینش یا نگرش ثابتی ندارند. آنها ممکن است الان خوشحال باشند و یک ساعت دیگر شدیدا ناراحت. اینها اقتضائات نوجوان است. نوجوان در این دوران آنقدر آزمون و خطا می کند و از چهارچوب های دینی، عرفی، خانوادگی و… آگاهی کسب می کند تا بتواند یک شخصیت متناسب برای خود بسازد. شخصیتی که جامعه و خودش دوستش داشته باشند. اما آثار رسانه ای با شعار “من همینی ام که هستم” چه می گویند؟ آنها می گویند یک نوجوان که هنوز در سن بلوغ است و اخلاقیاتش برای خودش هم مشخص نشده و هنوز جا برای تجربه دارد، یک چهارچوب برای خود انتخاب کند و همان را به پیش بگیرد. بدون اصلاح اخلاقیاتی که دیگران را اذیت می کند و بدون کسب عادت های جدید. این عین اسارت انسان است. انسانی که باید آزادانه امتحان کند و علاقه مندانه بپرسد تا به نتیجه مطلوب برسد، با ذهن نه چندان آماده خود یک قفس را انتخاب می کند و نهایت پیشرفت و تعالی اش بزرگتر کردن این قفس است.
اما این مفهوم کاملا اشتباه و البته کلیشه ای در انیمیشن تلما اسب تک شاخ به شکلی مثبت به نمایش درآمده. تلما باید خودش را بپذیرد اما نه عیب هایی را که باعث آزار دیگران است و قابل اصلاح هستند. او باید خلقت خود را از نظر ظاهری بپذیرد و قبول کند که استعدادش را در همین قالبی که در آن خلق شده شکوفا کند. این کار انیمیشن خیلی ارزشمند است و دقیقا نقطه مقابل سایر کارهای رسانه ها در همین زمینه محسوب می شود.
رسانه های دیگر می گویند مشکلات اخلاقی خود را قبول کن و آنها را بپذیر. اما در تبلیغ عمل زیبایی، جراحی پلاستیک، محصولات آرایشی و حتی تغییر جنسیت بسیار فعال هستند و دائما این مسئله را القا می کنند که ظاهر و بدن خودت را تغییر بده. یعنی رزائل اخلاقی قابل پذیرش اند اما ظاهر نه. در تلما اسب تک شاخ برعکس این رخ می دهد. تلما باید ظاهرش را بپذیرد و اخلاقیات منفی مثل دروغ گفتن(آنها جوری دروغ گفتند که خودشان هم باور کردند) و تن دادن به این صنعت کثیف را کنار بگذارد و حتی با آن مقابله کند. در انیمیشن تلما اسب تک شاخ هم گفته می شود که “خودت باش” و “خودت را بپذیر”. اما این “پذیرش خود” که در انیمیشن تلما اسب تک شاخ به نمایش در می آید با سایر آثار کودکان و نوجوان زمین تا آسمان فرق دارد و از فاز ضد فرهنگ به فاز فرهنگ سازی تغییر ماهیت می دهد.
یک خر از همه باهوش تر است
یکی از جالب ترین مسائل انیمیشن تلما اسب تک شاخ این است که یک خر از همه عاقل تر است. این خر که اوتیس نام دارد، از همان ابتدا به تلما می گوید که خود واقعی اش باشد، حقیقت را بگوید، رنگ هایش را پاک کند و چیزهای دیگر. جز این خر و زن نابینایی که استعداد تلما را کشف می کند، کس دیگری به تلما نمی گوید که خودش باشد و ظاهرش با این استعدادی که دارد اهمیت چندانی ندارد.
برخلاف این همه طرفدار تلما، داوران مسابقه و مخاطبین مجازی تلما، این خر واقعا عاقل است. انیمیشن تلما اسب تک شاخ احتمالا با قرار دادن یک خر که از بقیه شخصیت ها عاقل تر است، می خواهد بگوید که هواداران صنعت موسیقی و طرفداران سلبریتی ها بسیار کودن هستند. زیرا یک خر از آنها بهتر می فمد.
موج رسانه ای
تاثیر فضای مجازی در وایرال شدن ویدئوی تلما و شهرت او غیر قابل کتمان است. حتی ابزار اصلی مدیر برنامه ها نیز همین فضای مجازی است. فضای مجازی است که روی مردم سوار شده و مردم به آن سواری می دهند. سلایق و رفتارهای مردم توسط فضای مجازی مهندسی می شود. این حجم از وابستگی مخاطبین به فضای مجازی و این حجم از تاثیرپذیری مخاطبین از فضای مجازی واقعا ناامید کننده و خطرناک است که انیمیشن تلما اسب تک شاخ هم به آن اشاره می کند.
حسادت در صنعت شهرت موج می زند
دنیای موسیقی بسیار کثیف است و از هرجای آن رزائل اخلاقی می بارد. اصلی ترین خصلت منفی هم که می بینیم حسادت است. حسادت بین خواننده ها موج می زند و هرکاری می کنند تا یک دیگر را زمین بزنند. البته که دلایلی مثل رقابت هم دلیل این دشنمی هست اما رد پای حسادت هم اصلا کم رنگ نیست. از نظر انیمیشن تلما اسب تک شاخ، حسادت یکی از اصلی ترین مشکلات صنعت شهرت محسوب می شود. شما بلافاصله بعد از مشهور شدن، زیر ذره بین عده ای می روید تا از شما لکه سیاهی پیدا کنند و با افشای آن کاسبی کنند. انیمیشن در کثیف نمایش دادن این صنعت اصلا کوتاهی نکرده.
موسیقی تکفیر نمی شود
گرچه انتقادات زیادی به صنعت موسیقی می شود، اما موسیقی تکفیر نمی شود. یعنی ایراداتی وجود دارد اما ماهیت موسیقی خوب است. به همین دلیل صحنه های رقص و آوازخوانی خوش آیند بسیار زیادی را در انیمیشن تلما اسب تک شاخ مشاهده می کنیم. در آخر هم تلما آواز می خواند و مورد استقبال قرار می گیرد و موسیقی را بخاطر پشت پرده کثیفش رها نمی کند.
البته که در اینجا این مفهوم هم منتقل می شود که باید ماند و جنگید. فرار کردن، تحریم کردن یا پنهان شدن کاری را از پیش نمی برد. باید ماند، ایستاد، مطالبه کرد و جنگید تا مشکلات حل شوند. ساخت یک انیمیشن با چنین مطالباتی در راستای همین مفهوم داخل انیمیشن است و شاهدیم که تولید کننده ها در حال مدح و ستایش عمل خود هستند.
آنچه اهمیت دارد و ماندگار است
در ابتدا برای تلما و دوستانش فقط مهم است که با همدیگر باشند. در ادامه پس از شهرت تلما هم می بینیم که دوستان او به او پشت نمی کنند و از او کینه به دل نمی گیرند. اتفاقا چندین بار صمیمانه به دیدار او می روند و در آخر بی هیچ منت کشی به او یاری می رسانند. اتفاقا تلما هم در دیدارهایی که با دوستانش دارد با آنها صمیمانه برخورد می کند.
کسانی که بعد از شهرت و ثروت به سراغ ما می آیند و دور ما جمع می شوند مهم نیستند. این افراد همانگونه که سریع به سراغ ما آمده اند، سریع هم ما را ترک خواهند کرد(تنوع طلب بودن بالاخره). کسانی باید برای ما مهم باشند که در سختی ها و مراحل دشوار زندگی در کنارمان بودند. مراحلی که اگر بدون کمک آنها طی نمی شدند، به اهدافمان نمی رسیدیم. تاوان کسی که دوستان دوره سختی اش را فراموش کند این است که بعد از مدتی فراموش شود و هوادارانش از دور او پراکنده شوند. چیزی اهمیت دارد که ماندگار باشد نه تمام شدنی. باید برای ابدیت آماده شد، نه زندگی زودگذر دنیا.
طراحی جنسی
یکی از مشکلات اصلی که باعث می شود تماشای این انیمیشن را با تمام نقدهای صحیح و دغدغه مندانه اش توصیه نکنیم، طراحی جنسی کاراکترهای این انیمیشن است. رقص ها، آدم ها و حتی بعضی حیوانات، چه مونث و چه مذکر، به شکل اغراق شده ای جنسی طراحی شده اند. حتی دفعات زیادی بر روی اندام های جنسی تمرکز می شود. تماشای این انیمیشن و دیدن این صحنه ها قطعا برای مخاطب کودک و نوجوان نامناسب خواهد بود.
همجنسبازی
اسب تک شاخ یکی از نمادهای همجنسبازان محسوب می شود. اما در این انیمیشن هیچ گرایشی به همجنس در تلما نمی بینیم. زوج هنری تلما مذکر است و دوستانش در گروه موسیقی اش هم همگی مذکر هستند. حتی هیچ اشاره ریزی هم به گرایش تلما به همجنس خودش نداریم.
با این حال در اوایل انیمیشن شاهد یک دخترک معلول هستیم که روی ویلچر نشسته و از اولین شخصیت هایی است که تلما را به تک شاخ بودن تشویق می کند. این شخصیت تا انتهای انیمیشن حضور دارد و بارها شاهد او هستیم. هنگامی که او در ماشین است، ما دو زن بزرگسال را همراه با او مشاهده می کنیم. همین دو زن او را از ماشین بیرون می آورند و نزد تلما می برند. احتمالا این دو زن مادرهای دخترک هستند. رنگین کمان شش رنگ روی لباس دخترک می تواند تیر خلاصی به این تئوری باشد تا ما مطمئن شویم که این دخترک دو مادر همجنسباز دارد. پس علارغم انتقادات به جای انیمیشن تلما اسب تک شاخ، شاهد دو نقطه منفی بسیار مهم در این انیمیشن بودیم(طراحی جنسی و همجنسبازی).
نتیجه گیری و جمعبندی
انیمیشن تلما اسب تک شاخ، برعکس انیمیشن های موزیکال دیگر، روند انتقادی نسبت به موسیقی و صنعت موسیقی را پی می گیرد. گرچه موسیقی در آخر تکفیر نمی شود، اما ایرادات فراوانی از این صنعت گرفته می شود و افشاگری های زیادی علیه صنعت موسیقی انجام می شود. در کنار انتقاد از صنعت موسیقی و مقصر نشان دادن دستان پشت پرده این صنعت، از مردم که مشتی ظاهر بین، مادی گرا، سلبریتی پرست، تنوع طلب، احمق و… بار آمده اند نیز شکایت می شود و آنها هم مقصر نشان داده می شوند.
مادیات و هوس های زودگذر این انیمیشن باید ما را به این سوال وادار کنند که اگر این موارد دائمی نیستند و سریع به آخر می رسند، چه چیزی واقعا ارزشمند است و باید زندگی مان را برای رسیدن به آن صرف کنیم؟ انیمیشن تلما اسب تک شاخ چند دوست را برای پاسخ به این سوال به داستان اضافه کرده و می خواهد بگوید دوستی آن چیز ماندگاری است که باید برایش زندگی کنیم. اما ما می دانیم که حتی دوستی جواب حقیقی این سوال نیست. ما انسان ها ذاتا بی نهایت طلب هستیم و باید به چیزی دست پیدا کنیم که بی نهایت است. باید بی نهایت را جستجو کنیم و جوری زندگی کنیم که پاداش زندگی ما، بی نهایتی باشد که فطرتا به آن گرایش داریم.
خوب است بخوانید:
نقد و بررسی فصل اول انیمه اوشی نو کو (Oshi no Ko)؛ دنیای دروغگویان
سلام عالی بود
خدا قوت
ادامه بدید که خدا پشت و پناه شما خواهد بود که درست تحلیل می کنید
من معلم از نقدهای شما استفاده می کنم و کلی بازخورد مثبت گرفتم چون نقدهای شما منطقی دلسوزانه و با اخلاصه
سلام و عرض ادب
نتیجه گیری به ظاهر مثبتی که از موسیقی گرفته می شود با انتقادی که از موسیقی دارد دارای تناقض است چون موسیقی مثبتی هم که اثر از آن صحبت می کند در محیط و زمینه ای یکسان در غرب است و ادامه روند باطلی است که اثر سعی می کند نشان ندهد اما خود را نشان می دهد
انیمیشن به صنعت موسیقی انتقاد داره نه از خود موسیقی
یعنی از صنعت انتقاد میکنه چون اعتقاد داره موسیقی و هنر رو به لجن کشیدن
ولی خود موسیقی رو تکفیر نمیکنه
صحبت بنده هم همینه موسیقی ای که فیلم هم تبلیغ میکنه ادامه همون روند باطل سابقه موسیقی مثبتی که تو خود فیلم تبلیغ میشه از یه محیط و زمینه دیگه که نیست بلکه جزئی از صنعت موسیقی و ادامه همون رونده چون دوباره همین آهنگ ها در این صنعت و در این محیطی که فیلم ساخته می شود و سعی در انتقاد آن دارد وجود دارد
شما موسیقی غربی رو از صنعت غربی جدا میدونید ؟! بحث من فرامتنیه
بحث من به کلیت موسیقی نیست اما موسیقی ای هم که در محیط غربی اثر تبلیغ میشه به ادامه این روند مسموم منجر میشه
دیگه اونش مربوط به نقد نمیشه
قراره حرفی که انیمیشن زده رو برسونیم که رسوندیم
ما انیمیشن رو نقد می کنیم و حرف سازنده های انیمیشن رو که در بطن اثر جا گرفته موشکافی می کنیم. از نظر انیمیشن هنر موسیقی با صنعت فعلی تفاوت داره و دنبال احیای هنر اصیل موسیقیه
به یک انیمیشن ساخته نتفلیکس حتی در محتوای متن هم نباید اینقدر ساده و رویایی نگاه کرد
جناب عبدالهی حالا که دقت میکنم میبینم بحث موسیقی که گفتم چندان هم فرامتنی نیست در انیمیشن صنعت موسیقی و موسیقی موجود در آن نقد میشه اما برای جایگزینی به سراغ موسیقی دیگه ای میره که چندان تفاوتی نداره
اره اینو گفتیم توی مقاله
یه زمانی اومدن یه انیمیشن ساختن که درمورد حیوانات خانگی بود
بعد که دیدن چه افتضاحی به بار اوردن، اومدن بچه رئیس رو ساختن
این تلما هم احساس کردم به همین روند ساخته شده
حقیقت امر اینه که اون دوتا انیمیشن مال دوتا استودیوی کاملا مجزا هستن
نقد بچه رئیس روی سایت هست ان‌شاءالله به زودی هر دو قسمت حیوانات خانگی هم روی سایت آپلود میشن